Eindelijk is het zover ! Na 18 maanden en 1500 trainingsuren gaan we vandaag van start in The Races That Measures All.  De camera's draaien, de heli's in de lucht en wij mogen bij de eersten van start gaan op de Kaapstad University.  We hadden dan wel een droog parcours verwacht maar niks was minder waar, hele nacht en voormiddag fikse buien die het droge verkenningsparcours ( van vrijdag) omtoverde in een Hell van het Noorden.  De adrenaline stroomde door onze aderen en we trokken vanaf de start meteen goed door.  We hadden afgesproken om niet vol te rijden maar het was te fris om er een toertochtje van te maken en van het één kwam het ander .... Op de vals platte stukken is Hugo de grote motor van het team, aanklampen is dan mijn missie.  Van zodra we steil gaan klimmen en technisch dalen, ben ik dan weer in mijn sas.  Voor elks wat wils.  De klim naar Dead man's Three was een kippevelmoment door de geluidruchtige aanmoedigingen van de supporters ,die moedig in de regen hun helden vooruit schreeuwden.  De rit was 20 km lang met 600 hoogtemeters.  Op zich een opwarmer als het niet was dat we via de mytische en gevaarlijke afdaling "Plumpuding" moesten afdalen naar de universiteit van Kaapstad.  Daar zijn lijken gevallen.  Blijkbaar 18 teams gaven reeds op.  Ik ben deze pudding al 3x de baas geweest en vandaag was het niet anders... maar wel op de limiet !  Na 11 km klimmen en dan pittig dalen reden we over de meet met een tijd van een 1u13 en gemiddelde van 16,3 km/u.  Dit geeft ons momenteel een 19de plaats bij de Grandmasters.  Of we daar horen gaan we de komende dagen zien.  Daar had ik niet op gerekend en het klassement was de eerste 5 dagen niet van belang, dat was iets voor de laatste dagen als er nog jus genoeg in de benen zou zitten.  Na de rit verlieten we onze thuisbasis in Stellenbosch (Zevenwacht Wine Estate) om door te reizen naar Ceres waar morgen een zware rit op ons wacht.

98 Km is zeker geen speeldag. Er moest hard worden gewerkt om de vruchten te plukken van de uitzonderlijke paden in Eselfontein. Na een relatief gemakkelijk begin van de etappe was de eerste singletrack-klim gelukkig breder dan de meeste andere, zodat inhalen mogelijk werd. Er volgden nog twee singletrack-klimmetjes, waaronder de beklimming van “Dead Man Walking”naar de eerste Dimension Data Hotspot van de race. De singletrack vanaf de top was het Land Rover Technical Terrain van die dag, “ The Pipeline”. Een laatste lus, vanaf het centrale waterpunt op de Eselfontein Farm voerde ons langs nog meer adembenemende singletracks, waaronder enkele van de oudste speciaal gebouwde mountainbikeroutes in het land.  

Met zo veel fantastische, en niet te vergeten uitdagende en technische trails op de Eselfontein Farm, was superconcentratie vereist !   Rotsen staken lukraak uit de hardgebakken klei , terwijl de steile bochten vereisten dat je ten allen tijde snelheid moest houden om niet stil te vallen, te blokkeren of erger ….  Helaas moesten we hier reeds afscheid nemen van Paul (mijn teamie van vorig jaar) die aan hoge snelheid crashte en afgevoerd werd.  Exit race voor Paul.

Wij brachten het er goed vanaf en klommen op in het klassement naar de 14de stek !

De Witzenbergvallei was zonder twijfel een van de meest uitdagende speelterreinen voor mountainbikers, waardoor Etappe 2 de titel Koninginnenetappe op passende wijze droeg. Vlakten van zandsteen vormden de ultieme test voor man, vrouw en natuurlijk machine. Moeder natuur gaf geen krimp in deze vruchtbare vallei.  Het oversteken van de Ceres Vallei was de eerste uitdaging, gevolgd door de oude “Gydo Pas”. Op het “Bokkeveld plateau” maakte de dual klim plaats voor singletrack. Steeds verder omhoog kronkelend in de ”Witzenberg Mountains” werd het pad steeds technischer.  Gesleten tussen zandsteen massieven vormden de laatste 1,5 kilometer van de klim naar de “Witzenbergvallei” het Land Rover Technical Terrain van die dag. Hoewel de hellingen niet zo steil waren als de hellingen lager op de klim, vergden de ze op zandsteen en gladde rotsen een enorme krachtsinspanning. Van helling naar helling werd kort respijt geboden. Het was echter lang niet het enige technische deel van de route van vandaag. In de vallei eronder lag bijna 20 kilometer vrijwel ononderbroken singletrack te wachten. Alleen de laatste klim van de dag maakte een einde aan de singletrack. Boven op de top is bij helder weer de Tafelberg zichtbaar, net als het eindpunt van de etappe, Saronsberg. Een laatste loodzware singletrack afdaling, langs een oud karrenspoor, bracht ons van de hoogten van de Witzenberg naar de “Tulbagh vallei” ver beneden. Helaas moest ik vandaag starten met een kapotte lockout en kon de voor-en achtervering niet meer blokkeren op de goed lopende stukken, waardoor veel energie verloren ging.  Ook mijn teamie Hugo reed plat en zijn band bleef leeglopen waardoor we +30 min verloren.  Een ongeluk komt nooit alleen en we krijgen nog een uur straftijd aan ons broek omdat we niet samen over een controlemat reden.  Daar ging ons klassement dan naar een 32 ste plaats !  Anderhalf uur goedmaken in de volgende dagen om terug te staan waar we gisteren stonden, daar wou ik geen risico’s voor gaan nemen en vanaf nu was het focus op finishen zonder kleerscheuren.

Met twee samenkomende bergketens , was er in etappe 3 van de 2021 Absa Cape Epic geen tekort aan klimmen. De Tulbagh-vallei, genesteld in de hoek tussen de “Groot Winterhoek” en de “Witzenberg-Mountains”, was niet te beroerd om haar beloningen prijs te geven. De etappe begon goedaardig, met een Dimension Data Hotspot-sprint door de 300 jaar oude Church Street van het stadje. Daarna begon het klimmen pas echt: omhoog naar de “Bone Trail”. Daarachter lag een netwerk van gloednieuwe singletracks. De goed aangelegde singletracks waren de beloning voor het bedwingen van tweederde van de beklimmingen van de dag. Maar één enorme klim bleef over: “Fanties Pass”, misschien wel de zwaarste klim van de 2021-route. Met een top van meer dan 20% en een gemiddelde van 14% over de laatste 2 kilometer zoog deze klim alle energie uit ons lijf. Onderaan de top trakteerde het Land Rover Technical Terrain op nog meer ongerepte singletracks. Assegaaibos, dat eerst in de steile hellingen van de Groot Winterhoek Mountains was uitgehouwen, werd speciaal gebouwd voor de Absa Cape Epic van 2021. Het gidste ons door een spectaculair inheems bos en daalde af door ongerept fynbos, maar hier en daar ging het oehoerend hard !  Helaas bleek na de rit dat ook de scharnierpunten van mijn achterbrug gescheurd waren.  Dit kwam de zijdelingse stijfheid van mijn fiets ook niet ten goede.  Ik heb ooit 85K met een losse bracketpot gereden, dus overleeft de fiets dit ook wel zeker ?!

Na drie dagen met weinig vrije kilometers leek de overgangsetappe van Saronsberg, in Tulbagh, naar de Slanghoekvallei op papier een makkelijkere dag te worden. De etappe werd ingekort door werkzaamheden op de “Limiet-berg pas” Er zat echter één addertje onder het gras in de etappe. De eerste kilometers vlogen misschien met een onrustbarend gemak voorbij, maar zodra de ondergrond ruw begon te worden, kwamen de uitdagingen snel en dik. Brutaal oneffen dual-tracks door een privé wildreservaat zorgden voor een plotse schok. Bij het oversteken van de Breede rivier, begon de pret opnieuw met een steile maar korte klim naar de “Slanghoek Mountains”. Rotsachtige singletracks kronkelden langs de flanken van het gebergte; een afstraffing voor de benen tot de beruchte “Thudbuster klim” de hartslag in het rood dwong. Van daaruit ging het over naar het Land Rover Technical Terrain, de” Slanghoek trails” klim. Vanaf de top vervolgde het naar het Slanghoek-cross-country parcours, snel gevolgd door de meest technische trails van de berg, die de laatste kilometers aankondigden naar de afgelegen finish bij de Goudini Spa. Vanaf de Spa bracht een transfer ons via  de prachtige “Du Toitskloof”  naar de Cape Peninsula University of Technology in Wellington.

De enige weg is omhoog. Kort en steil, op vermoeide benen, was etappe 5 een grote fysieke en psychologische horde op weg naar Val de Vie. In het verleden werden etappes als deze ook wel speeldagen genoemd, maar er was weinig speels aan deze intense beproeving. Het klimmen begon vrijwel onmiddellijk. Bij het verlaten van Wellington was de enige weg bergopwaarts de lange “Hawequa Climb”. Het was nooit steil, maar eerder een langzame, benen slopende mars. De afdaling van de top begon op stoffige dual track, die over ging in de singletrack van de “Brooklyn Bridge”. Singletrack beklimmingen en afdalingen vervaagden daarna tot een visioen van kwelling en extase. Klimmen via “Seven-Peaks”, dalen via Cool Runnings, terug opwaarts via de oneindig vele switch-backs in ” Aap d'Huez” en Full- Monty, het Technische Terrein van Land Rover van de dag. Als extra daalden we nog verder via de zwarte lus van “Black-Diamond”. Het genot, de spelletjes, het klimmen en het afzien waren nog niet helemaal voorbij. Dit was de zwaarste en langste technische afdaling die ik ooit reed op een Mtb.  De polsen konden het met moeite houden en de voeten sliepen door constant druk te zetten op de pedalen. Even gas terug was geen optie , de vaart moest erin gehouden worden of de crash was nabij.

Een zaagtand profiel is precies wat rijders niet willen zien op de voorlaatste dag van de Absa Cape Epic.  Steile maar genadig korte wijngaardklimmetjes dienden zich aan voordat de “Wild Boar Rollercoaster” voor singletrack sensatie zorgde. Districtwegen en dubbele boerenpaden, door iconische wijnboerderijen, vermeden serieuze beklimmingen, maar het wegdek verslechterde daarna sterk en vereiste volledige concentratie. Bij het verlaten van het reservaat begon het pas echt te klimmen. De” Python singletrack” beklimming voegde nog een veelzeggend referentiepunt toe. De “Wild Boar Trails” stonden dan helemaal in het teken van het zoeken naar de limiet. Voor de slotkilometers kwamen we door de “True Grit” passage die iedereen die zich in de diepe vallei van Wellington ooit waagde ,heeft onthouden. Met een lengte van 1,5 km begon dit Land Rover Technical Terrain met een kick van 9% voordat het afdaalt naar -15%. Snel, vloeiend en bezaaid met rotsachtige stukken, dit deel van het parcours vereiste True Grit van iedereen die een veilige doorgang zocht. Via de “Golden Mile” reden we tenslotte over de farm-tracks terug naar Wellington. 

Tussen Wellington en Val de Vie lagen de laatste 68 kilometer van Untamed mountainbiken. De Grand Finale was DE laatste test om ervoor te zorgen dat geen finishersmedaille wordt overhandigd zonder dat het besef doordrong dat deze zwaar verdiend was. Patatskloof, Beulah en de Hawequa Climb liepen vanaf het begin in elkaar over. Op de top van Hawequa was de laatste Dimension Data Hotspot een beloning voor wie het snelst boven was. Langs de duizelingwekkend steile hellingen van de Hawequa Mountains verloor de route zuur verdiende hoogte om vervolgens weer te klimmen, naar de Protea Climb. Glooiende dual-tracks brachten ons aan de voet van de “Freedom Struggle Climb” gevolgd door de “Bone Rattler”, die ook de laatste Land Rover Technical Terrain van de race was. Vanaf de top van de afdaling waren er nog maar 11 kilometer over, maar als je hier de focus verloor, kan je je fiets op kapotte velgen pijnlijk naar de finish in Val de Vie duwen. Noem het een Benneke doen.

Dan, ten slotte, cruisen naar het spectaculaire terrein van Val de Vie. Elke Absa Cape Epic-eindwinnaar heeft zijn of haar plaats met hardheid en vastberadenheid moeten verdienen. Het was tenslotte The Untamed African Mtb Race That Measures All !  Al bij al werden we nog 29 ste in het klassement.  Het is wat het is maar met iets meer “teamwork” zat er zeker een top-20 plaats in.  Maar, ik zal de Cape Epic Medaille koesteren tot mijn laatste dag.  Wat een race.  Wat een scenery. Wat een organisatie.  Nummer 250-1 was mijn laatste dossard.  Nu ga ik mij terug focussen op MTB gidsen in onze Ardennen.  Maar, zeg nooit … nooit ;-)